Józef Joachim Goldtmann urodził się 21 marca 1782 roku w Wejherowie w rodzinie rzemieślniczej. Rodzicami byli Karol Goldtmann i Franciszka z Sachodów. Po ukończeniu miejscowej szkoły uczęszczał do gimnazjum jezuickiego w Starym Szotlandzie pod Gdańskiem (dzisiejsza dzielnica Gdańska – Stare Szkoty), gdzie w 1800 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Tam też rozpoczął studia filozoficzno – teologiczne. W 1804 roku wstąpił do Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Łowiczu. Świecenia kapłańskie przyjął w Warszawie 20 czerwca 1806 roku. Przez 22 lata duszpasterzował w Zgierzu, najpierw jako wikariusz, a od 1810 roku jako proboszcz. Szczególną troską otaczał robotników i cudzoziemców. W 1821 roku został dziekanem dekanatu Zgierz i kanonikiem honorowym kapituły warszawskiej. Za swoją posługę duszpasterską i pracę społeczną zwłaszcza za opiekę nad robotnikami i ich rodzinami, otrzymał w 1823 roku order św. Stanisława 2 klasy z gwiazdą. Rok później otrzymał godność kanonika kapituły włocławskiej i prałata archidiakona katedry kujawsko – kaliskiej. W 1825 roku mianowany został wikariuszem generalnym i oficjałem. W 1837 roku otrzymał nominację na biskupa sufragana diecezji włocławskiej. Konsekracja biskupia odbyła się w 1838 roku we Włocławku. Sześć lat później mianowany został biskupem ordynariuszem w Sandomierzu i 14 kwietnia 1844 roku odbył się uroczysty ingres do katedry sandomierskiej. Dokonał gruntownej renowacji katedry, wyposażając ją w bogate szaty i sprzęt liturgiczny. Był człowiekiem o dobrotliwym sercu. Wspomagał podupadłe finansowo klasztory jak i ubogą ludność, szczególnie w czasie nieurodzajów. Jako wielki czciciel bł. Wincentego Kadłubka sprowadził z Jędrzejowa do Sandomierza jego relikwie.
W swojej posłudze biskupiej wyświęcił ponad 1000 kapłanów, z których trzech zostało biskupami (Wincenty Popiel, Antoni Sotkiewicz i Teofil Kuliński). Konsekrował kilkanaście kościołów i blisko pół miliona ludzi bierzmował.
W maju 1850 roku otrzymał order św. Anny klasy I.
Ten wielki wejherowianin, biskup, społecznik i dobroczyńca zmarł 27 marca 1852 roku i pochowany został w katedrze sandomierskiej.